Κάποτε ένας απογοητευμένος άνθρωπος περιφερόμενος τους λοφίσκους που περιέβαλαν την πόλη του, συνάντησε έναν βοσκό που έβοσκε το κοπάδι με τα πρόβατά του.Βλέποντάς τον ο βοσκός να είναι αναστατωμένος τον ρώτησε:
-Τι σε απασχολεί, φίλε μου;
-Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, του απάντησε.
-Κι εγώ μόνος είμαι, αλλά δεν νιώθω θλίψη, είπε ο βοσκός
-Ίσως, γιατί σε συντροφεύει ο Θεός! Του αποκρίθηκε με έναν τόνο μάλλον ειρωνικό.
-Το μάντεψες, είπε ο βοσκός αδιαφορώντας για τον ειρωνικό του τόνο.Που είναι η δικαιοσύνη του Θεού;”]
-Βλέπεις την πόλη μας; συνέχισε ο βοσκός, βλέπεις τα σπίτια ; βλέπεις τα παράθυρά τους;
-Όλα τα βλέπω, απάντησε ο άνθρωπος.
-Τότε δεν πρέπει να απελπίζεσαι, συνέχισε ο βοσκός. Ο ήλιος είναι ένας αλλά κάθε παράθυρο της πόλης και το πιο μικρό και απόκρυφο, κάθε μέρα λούζονται στου ήλιου το φως. Είσαι απελπισμένος μάλλον επειδή το « παράθυρό» σου παραμένει ερμητικά κλειστό
Πηγή: vimaorthodoxias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου